13 yaşındayken annesinden nefret eden bi kızdım.Annesinden birşeyler saklayan annesinden çekinen ..Zamanla bu anneyle arkadaşlığa dönüşüp yine de annenin kendisini engelledigini düşündüren bir düşünceye bıraktı kendini.
Şimdime bakıyorum.
Annem için acı cekiyorum.
Annemin başının ağrısının acısının 10 katını yüreğimde hissediyor,onun için üzülüyor,ayrılık vaktimizin yaklaşıyor olmasından nefret ediyorum.
Hiç büyümemek,ölümsüz olmak gibi bir şansımız yok çünkü.Keşke olsa!
yüzlerce yıl da geçse annemin omzunda ağlamayı,anneme şımarmayı ne ile değişebilirim ki?
Bazen saatlerce annemin yanında yatıp onu dinliyorum,dünyanın en saçma ama en güzel konuşmalarını yapıyoruz.
Diyorum kendi kendime;bir insan neden annemi üzer ki?Ben sonra kendimi de suçluyorum.Sanki çok masummuşum gibi.
Yaşım ilerledikçe,farkındalığım arttıkça daha da çok küçük bir çocuk gibi olmaya başladım.
Çünkü Şairinde dediği gibi ;Hayat kısa.
Ve bu kahrolası hayatta annem ya da ben birbirimizi kaybedeceğiz.
Ve bu kaybı düşünmek bile beni benden alıyor.
Bazen içinizdeki insanı hissetmek istiyorsanız,bunu yapın arkadaşlar,annenizi ve gittiğini düşünün.
Gününüz,hayatınız duruşunuz değişecek buna eminim..
Ben şimdi dünyanın en güzel kokan insanına iyi geceler öpücüğü vermeye gidiyorum.
Hayday'de birisi onu geçmiş cok sinirliydi :DD
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder