Öyle günler yaşıyoruz ki,facebook sayfasındaki paylasımları ezberliyor,dinledigi sarkilarda hissettiklerini hissetmeye calisiyor.beraber gülebilcegniz seylere tek basına gülmeyi denerken aglarken buluyoruz kendimizi?
BU HAYATTAN Bİ BOK OLMAZ.
Bazen diyorum,NEDEN?
-dogru insan degilmiydi?
-mutlu etmedimi beni?
-neden bencillik ettim?
-mutlu mu edemedim?
-beraber degilmiydik yoksa ?
-en zoruda,BEN Mİ DOGRU KİŞİ DEGİLİM?
bilmeyene dogru uzayan bircok soruyla bogulurken,bogazıma yapısan kocaman bir pinpon topu hissediyorum,yutulmaz cıkarılmaz cinsten.
ACI VERIYOR.
nasil desem,sanki o bensiz kanadi kirilmis ceylan yavrusu.
ben onsuz mayonezsiz makarna..öylesine bi bosluk böylesine bi hiclik.Peki ne yapmali?nasil getirmeli gideni geriye?
cok basit,giden gelmeyecek,bu satirlar yazildigiyla kalacak.ve bizler hatırlayip tebessüm edip hüzünlenecegiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder